'Tegen' is sexy? 2

Is 'tegen' zijn sexy? Ik bedoelde dat niet als een stelling, maar meer als een vraag. En een verwondering. Iets waar ik graag jullie mening over zou willen horen, omdat ik denk dat het een relevante vraag is in de context van critical-projective. Ik wil hier trouwens niet suggereren dat het 'critical' synoniem is aan 'tegen' zijn, ik vermoed alleen dat het misschien een onderdeel ervan is. Meneer Constant leest mijn stelling als een statement 'tegen' het critical. Ik zie dat nergens staan in mijn blog. Ik redeneer vaak te snel/kort, ook nu weer denk ik, dus ik zal proberen beter uit te leggen wat ik bedoel. Mijn vraag is eigenlijk een reactie op het feit dat de lezingen van Eisenman en Somol zo op elkaar leken wat betreft hun toon. Ze zijn allebei nadrukkelijk ergens 'tegen'. Tegen verschillende dingen. Eisenman tegen de nieuwe media, bijvoorbeeld. Somol tegen Eisenman. Ik vind nog steeds dat we daar te weinig mee opschieten. Somol is nog steeds teveel de negatieve houding die Latour juist bekritiseerd.
Rebellen worden gekoesterd in Nederland. Daarbuiten misschien ook wel. Rebellen brengen inderdaad vaak vernieuwing met zich mee, maar dat is helemaal niet altijd zo. Het critical blijft wel volhouden dat 'tegen' zijn alternatieven mogelijk maakt. Maar het 'critical' heeft niet het alleenrecht op het formuleren van alternatieven.
Het is misschien ook een erfenis van de jaren '60 dat rebellen tegen het systeem zo op handen gedragen worden. Waarom is Carel Weeber nog steeds zo intens populair op Bouwkunde? Op het Stylos-blog werd hij zelfs in verdediging genomen tegen de Woestijnruiters - kom niet aan 'onze' Carel! Het is niet alleen in de architectuur dat 'rebellen' populair zijn. Denk aan Theo van Gogh, W.F. Hermans, Pim Fortuyn, Naomi Klein, enz. Ze bestaan/bestonden doordat ze ergens tegenaan schoppen.
In de architectuur is Carel Weeber interessant als hij stelt dat zijn woongebouwen er goedkoop uit moeten zien, omdat ze nu eenmaal goedkoop gebouwd zijn. Als dat geen kritische architectuur is!
Ik was dan ook niet totaal verbaasd dat een artikel als 'Jo Coenen, je bent een beschuitlul' terecht is gekomen op het prikbord van Benthem Crouwel en daar binnen het bureau voor discussies heeft gezorgd. Zo'n effect kun je verwachten. Mensen smullen van kritiek. Vaak wordt gesuggereerd dat mensen rebellen adoreren, omdat ze zelf het lef niet hebben om in 'opstand' te komen. Emancipatie door idolen?
In mijn artikeltje koppelde ik nadrukkelijk een kritiek op Benthem Crouwel aan een formulering van een alternatief. Ik heb dat verhaal ook voorgedragen op dat symposium over het station en het merkwaardige was wel dat iedereen (ook Jan Benthem) het met me eens was dat Benthem Crouwel wel erg veel stations bouwde, maar dat niemand het met me eens was dat Alejandro's iconografie een goed alternatief was. Je kunt blijkbaar prima kritiek geven, zonder zelf met een alternatief te hoeven komen.

Ik ben het trouwens niet eens met het argument van Egbert dat de betekenis bij de iconografie van Alejandro te 'dun' zou zijn. Ik zie niet waarom de gelaagdheid van Eisenman een diepere betekenis zouden hebben. Verward je hier niet dat een 'ingewikkeld' gebouw interessanter is dan een 'eenvoudiger' gebouw?